یکی از ساختمان هایی که گونه ای از معماری فرنگی در نمای آن مشاهده می شود ،مدرسه دارالفنون ( ۶۸-۱۲۶۶ هجری قمری ) است . در نمای این مدرسه که از ساختمان های مهم ساخته شده در عصر ناصری است ، از قوسهای نیم دایره رومی ، ستونهای شبه کورنتین ، سقف شیبدار ، ساعت و سنتوری ، ولی در عین حال پلان ساختمان همچون مدارسی قدیمی ایرانی ، به صورت حیاط مرکزی است و اتاقها گرداگرد حیاط قرار دارند و در وسط حیاط حوض آب و گیاه وجود دارد . در تزئینات ساختمان نیز هم تزئینات سنتی ایران و هم تزئینات فرنگی ملاحظه می شود. مصالح مورد استفاده در این بنا ، آجر و خشت یعنی مصالح متداول بنایی در ایران ، برخلاف غرب که سنگ بیشتر رواج داشته ، بوده است . نکته حائز اهمیت در پلان ساختمان این است که در مدارس قدیمی ایران ، ارتباط حجره های طلبه ها و یا نظام گردشی ساختمان از طریق حیاط مرکزی صورت می گرفت ولی در این بنا ، ارتباط با اتاقها از طریق راهروی پشت آنها برقرار شده است. لذا این ساختمان نه تنها از بناهای آموزشی نوین در تهران و ایران است که در آن یافته های غلمی اروپائیان به شیوه مدارس اروپایی تدریس می شد ، بلکه ساختمان آن نیز از بناهایی است که نفوذ معماری فرنگی را در پایتخت به نمایش می گذارد .
